मायाले रिसाएर भनिन्,
“किन पटकपटक मलाई शब्दले तर्साउँछौ? म तिम्रो सम्पत्ति होइन। म बाँच्न चाहन्छु, मेरो अस्तित्व खोज्न चाहन्छु। तिमीले त केवल मेरो दुखाइ बुझ्नुपर्थ्यो, तर तिमीले दुःखलाई रिसमा परिणत गर्यौ।”
उनको शब्द भर्खरै परेको चट्याङझैं मेरो कानमा ठोक्कियो। मैले केही बोल्न सकिनँ। मनमा लाग्यो, म उसलाई साँच्चिकै कति धेरै बाँध्न खोज्दैछु। तर, उनको शब्द अझै कडा हुँदै गयो।
“मायाको मतलब जबर्जस्ती सम्बन्ध होइन। माया त स्वतन्त्रता हो, विश्वास हो।
उनले शब्दको हरेक चोटले मेरो हृदय छियाछिया पारिन्। म चुपचाप बसे।
मैले मनमनै सोचेँ— हो, म गलत थिएँ। मैले उनको स्वतन्त्रतालाई बन्धन बनाएको थिएँ। मैले सोचेको थिएँ, माया भनेको अधिकार हो, तर त्यो केवल भ्रम थियो।
उनले भनिन्, “अब म बाँच्न चाहन्छु, तिमीबाट टाढा। मैले धेरै सहेर बसें। तिमीले मलाई सुन्नु कहिल्यै सकेनौ। मेरो हरेक पीडा तिमीलाई रिसको माध्यमबाट भन्नुपर्ने भयो। र तिमीलाई थाहा छ, अब म सक्दिन। म तिमीलाई माफ गर्न सक्दिन।”
उनको शब्द देखेर म सोच्न थालेँ, के साँच्चिकै उनी मसँग जबर्जस्ती सम्बन्धमा थिइन्? के उनले मलाई कहिल्यै माया गरेकी थिइनन्?
सपना सबै भत्किएजस्तो लाग्यो। मनभित्रको सारा आत्मविश्वास विलीन भयो। मेरो आँखाबाट आँसु झरिरह्यो। उनी टाढा हुँदै गइन्, र म त्यहीँ, रित्तो मन लिएर बसिरहेँ।
अब मसँग न सपना बाँकी थियो, न त माया। थियो त केवल एक शून्यता, जसले मेरो अस्तित्वलाई हराएको महसुस गरायो।
